Merhaba sayın blogdaşlarım.. Evet geri döndüm.. Sonunda.. Uzun zamandır internetle bağımı koparmak zorunda kalmıştım bildiğiniz gibi.. Bilmeyenler varsa bilenler anlatsın, ay valla uğraşamiyiciğim.. Hem anılarımı depreştirmeyin valla ağlarım :( Şaka şaka ağlamam elbet ama burada değinip de hakikaten canımı sıkmak istemiyorum.. Beni anlayınız üstüme gelmeyiniz.. Millet üstüme abanmış gibi bir izlenim mi verdim sanki ben? Öyle oldu gibi.. (yazar burada şizofren olduğunun sinyallerini veriyor)
Neyse geyiği bırakıp biraz ciddi olmanın vaktidir artık.. Bu zaman diliminde beni merak edip, mesaj atan herkese çok ama çok teşekkür ederim.. Böyle zamanlarda yalnız olmadığını bilmek, yaşanılan şeylere karşı daha güçlü durmanı sağlıyormuş onu anladım.. İyi ki varsınız.. İyi ki bu blogumu açmışım da sizleri tanımışım.. Çok teşekkür ederim hepinize..
Son durumlar hakkında şunu söylemek istiyorum bir tek.. Artık Van'da yaşamıyoruz.. Geçici olarak başka bir şehre "göç ettik".. Bu terimin bu kadar koyacağını bilmezdim.. Yaşadığın yerden zorla kopmak canını çok yakıyormuş.. Her ne kadar "ya burada daha fazla yaşamak istemiyorum!! offf yhaaa!!! sıkılıyorum bu şehirden taam mıaa??" şeklinde serzenişlerde (evet kimi zaman içime tiki kaçtığı oluyor) bulunsam da anladım ki kendi isteğinle gitmek başka, zoraki ayrılmak başka..
Şu an her şey rayına oturdu gibi.. Toparlanıyoruz yavaş yavaş.. Ben de bu arada bloguma geri dönüş yapmak için uygun anı yakaladığımı düşünüyorum.. Umarım eskisi gibi çok sık olmasa da yazabilirim..
Tekrar teşekkür ediyorum hepinize ve çok sevdiğim bir şarkıyla sizleri baş başa bırakıyorum efenim.. Keyfimiz yerine gelsin değil mi ama?
